Is coaching zweverig?

Er zijn mensen die denken dat coaching zweverig is. Iets voor middelbare vrouwen in de midlife crisis, op zoek naar zichzelf en die zich dan laten helpen door chakra’s die geopend moeten worden, gemberthee, stilteretraites, readings en… coaching. Al dat gereflecteer en met mildheid jezelf accepteren; waar is dat nou goed voor? Gewoon aan het werk, niet lullen maar poetsen!

Lange tijd dacht ik daar ook zo over, en dat was prima. Tot ik ruim 10 jaar geleden deelnam aan een loopbaanontwikkeltraject en daar voor het eerst een coachgesprek kreeg aangeboden. Op een gestructureerde manier bekeken we de opties en door de scherpe vragen van de coach ging ik zelf inzien dat ik toe was aan een volgende stap in mijn carrière. En dat ik mezelf eigenlijk tegenhield door allerlei vooroordelen en aannames: kon ik dat wel, wat als het niet zou lukken, wie zat er nou op mij te wachten? Verrassend dat dat kwartje na al die jaren viel binnen één gesprek!

We kregen ook een sessie ‘paardencoaching’ aangeboden, waar ik nogal lacherig van werd: voor mij was dat echt wel zweverig. En paarden vond ik vooral groot en eng; moest ik echt met zo’n beest in een wei gaan staan? Ja, dat moest dus. En ik moest zonder te praten ervoor zorgen dat het paard mij zou gaan volgen, want dan was ik een ‘natuurlijke leider’ en ‘stond ik in mijn kracht’. Nou oké, daar sta je dan: bloednerveus, met je roze bloemetjesrubberlaarzen aan en gadegeslagen door je collega’s, en vooral op veilige afstand van dat enorme paard. Maar verdorie, wat liet dat paard mij haarfijn voelen wanneer ik wel of niet ‘in mijn kracht’ stond! Het lukte en ik was stomverbaasd dat ik zo’n gevoel in mijzelf kon oproepen waardoor dat dier mij ging volgen. Dat gevoel kon ik daarna ook inzetten tijdens mijn werk. Ik werd zelfverzekerder, ging solliciteren en kreeg zo een mooie nieuwe functie. De beste stap in mijn loopbaan tot nu toe. “Waar een goed gesprek met een paard al niet toe kan leiden”, zei een collega tegen me tijdens mijn afscheidsborrel.

Zelf kies ik in mijn aanpak voor methoden en benaderingen die bewezen effectief zijn; ik noem dat mijn ‘no nonsens-aanpak’. Natuurlijk praat ik vaak met cliënten over emoties en gevoelens, en dat vinden sommigen ook best lastig. Maar dat doen we dan ‘gewoon’, in een gesprek (zonder paard). Soms geholpen door plaatjes, kaartjes of poppetjes, omdat het daardoor voor sommige mensen makkelijker wordt om gevoelens te herkennen en er over te praten. Is dat zweverig? Ik vind van niet, want die buikpijn of die hoofdpijn zit er echt, en coaching kan helpen om zodat die pijn of spanning er niet meer hoeft te zijn. En dan kan die cliënt weer verder met ‘niet lullen maar poetsen’.

Waar het op neer komt, is dat je een aanpak kiest die bij jou past. Waar jij mee geholpen bent. Soms is daar kennelijk een paard voor nodig. Soms kan stil zijn de oplossing bieden, soms is het nodig om veel en lang te praten. Coaching is eigenlijk precies zó zweverig als jij wilt dat het is.