Hoe gaat het (echt) met je?

Het is nu ‘na de zomer’ en nog steeds kunnen veel mensen niet naar hun werk of hun sociale leven weer oppakken zoals vóór de corona-crisis. Ik hoor steeds meer mensen zeggen dat ze helemaal klaar zijn met corona: er is een mentale grens bereikt. Dat is makkelijk gezegd. Maar wat doe je als je daar echt last van hebt? Als je depressief of angstig wordt, als je prikkelbaar bent of niet kunt stoppen met piekeren?

Sinds maart zijn de meeste van mijn coachgesprekken online. Ik vind dat niet ideaal, maar het went. Ik heb ook de voordelen van online coaching en wandelcoaching ontdekt. Ik kan er dus wel mee dealen, zeg maar. Maar wat ik zie en hoor, is dat steeds meer mensen echt last hebben van deze hele situatie, en dat blijkt ook uit onderzoek . Ik zie bijvoorbeeld dat collega’s zich vaker terugtrekken: ze doen niet meer mee aan online bijeenkomsten. Leidinggevenden die in het begin nog wekelijks hun teamleden belden, maar dat nu lijken te hebben opgegeven. Dit zijn voorbeelden van de bekende vlucht- of bevriesreacties op stress. Of de vechtreactie: bekenden die zich opeens aansluiten bij ‘anti-corona’ groepen in de hoop daar medestanders te vinden voor hun strijd tegen de maatregelen. Heel begrijpelijk allemaal, maar helpt het ook om beter om te gaan met de spanning die je ervaart? Ik denk het niet. Sterker nog: op deze manier verergeren de klachten juist.

De mensen die het minste last hebben van de maatregelen, zijn de mensen die de situatie kunnen accepteren en die zich er vervolgens aan kunnen aanpassen. Het begint dus bij acceptatie. Maar hoe doe je dat als je vooral in je uppie zit en als er geen mensen zijn die vragen hoe het nu ècht met je gaat? Die je kunnen helpen om te relativeren, om vanuit een ander standpunt te kijken? Die eens een opmerking maken dat het allemaal wel meevalt, dat er ook positieve kanten zijn. Of die samen met je zoeken naar wat er wèl mogelijk is?

Ik denk dat het helpt om toe te geven en ook hardop uit te spreken dat je het niet meer trekt; dat je hulp nodig hebt. En te weten dat je je daar niet voor hoeeft te schamen. De meerderheid van de mensen (60 procent) zegt immers door de coronacrisis last te hebben of te hebben gehad van mentale klachten. Je bent dus echt niet alleen. En er is voldoende hulp beschikbaar. Vraag ernaar!

Alternatieve routes en een hulplijntje…